Dorine Kilian

29 juni 2019 studeer ik samen met 10 andere beginnende kunstenaars af aan de Nieuwe Academie Utrecht (NAU). Ik heb in de afgelopen 5 jaar een eigen stijl ontwikkeld, ontdekt waarom het werken zo belangrijk voor me is, geleerd kritisch te kijken, me al werkend te gedragen als een onderzoeker. En mijn rechter hersenhelft het werk te laten doen.

Ik ben trots op mijn kunstwerk, en weet wat mijn volgende stap is. Ik wil meer en liefst beter, en blijf aan het werk! Je kunt me volgen op deze website.

Als je mensen in een een andere context plaatst ontstaan nieuwe verhalen. De gothic tieners, die wachten op hun lovers, verplaats ik van hartje stad naar een  onveilig dakterras; een voetballer moet spelen in een ruimteschip.

Inspiratie haal ik uit wat ik meemaak en daar zoek ik plaatjes bij, of ik maak zelf foto’s. Dan schets ik met ballpoint aan de keukentafel tot ik de juiste compositie heb gevonden. De houtskoolschets in de definitieve afmeting, vervaag ik door er gesso, een kalkmengsel, overheen te schilderen. Mijn werk kan nu nog alle kanten op.

Het materiaal dat ik gebruik laat de bedoeling van mijn werk goed uitkomen. Lijn, kleur en streek gebruik ik door elkaar, net zoals houtskool, softpastel, eitempera en acrylverf. Ook let ik op perspectief, vergroting, intentie, doorlopen van patronen en verbindingen, en welke onderdelen op moeten vallen.

Door afstand te nemen, een foto van het werk te maken en een dag later opnieuw te beoordelen, zorg ik voor afstemming van de verschillende onderdelen.

Terwijl ik werk ontstaat een verhaal, en herbeleef ik het gebeurde op verschillende manieren. Ik probeer van alles uit: de meisjes op het dak krijgen een wankel zitelement wat de spanning verhoogt; de vrouw op de stoel heeft een bobbelige huid door het gebruik van olie-pastel; de topscoorder vecht tegen Pokemons.

Ik werk door tot ik een balans vind. Als ik me verbaas over het resultaat is het vaak goed gelukt. Maar als ik geen ideeën meer heb, moet ik zorgen dat ik afrond.

Dorine Kilian, 7 mei 2019